مروری بر کاربرد سیالات فوق بحرانی در تولید الیاف پلیمری رسانا

پلیمرهای رسانا از قبیل پلی­پیرول، پلی­آنیلین و پلی­تیوفن دارای کاربردهای متعددی در زمینه­های مختلف از جمله سنسورهای شیمیایی، مبدل­ها، پوشش­های آنتی­استاتیک، محافظ­های مغناطیسی، الیاف رسانا و منسوجات هوشمندهستند. سیالات فوق بحرانی به سرعت به حلالی پایدار و منحصر به فرد در فرآیندهای شیمیایی مختلف تبدیل شده­اند. میزان حلالیت بسیاری از پلیمرها در دی­اکسیدکربن فوق بحرانی کم بوده و این خود یکی از محدودیت­های استفاده از دی­اکسیدکربن فوق بحرانی در سنتز پلیمرهااست. هیچ­یک از پلیمرهای رسانا، قابل حل در دی­اکسید­کربن فوق بحرانی نیستند اما رسوب دادن آن­ها در حین فرآیند پلیمریزاسیون، می­تواند در دی­اکسید­کربن فوق بحرانی اتفاق ­افتد. با توجه به میزان فلوئوردوستی دی­اکسید­کربن فوق بحرانی و برهم­کنش قوی آن با گروه­های کربونیل، افزودن گروه­های کربونیل و یا گروه­های فلوئوروآلکیل به پلیمرهای رسانا، دو روش مهم در تولید پلیمرهای رسانایی است که از حلالیت بالایی در دی­اکسید­کربن در دما و فشار معمولی برخوردار هستند. مخلوط کردن پلیمرهای رسانا با پلیمرهای دیگر و تولید انواع کامپوزیت­های رسانا روش دیگری در تولید الیاف رسانا است. با توجه به غیر سمی بودن و سازگار با محیط زیست بودن دی­اکسیدکربن فوق بحرانی، می­توان از آن به عنوان یک حلال سبز در فرآیندهای جذب و واجذب کامپوزیت­ها و در تولید الیاف رسانا استفاده نمود.